Als baby kwam ik in een pleeggezin terecht

Ons gezin bestaat uit mijn pleegouders Jannie en Dic, twee oudere broers en een zus. Mijn broers en zus zijn biologische kinderen van Jannie en Dic. In dat opzicht ben ik dus een buitenbeentje, maar dat heb ik eigenlijk nooit zo ervaren. Mijn komst in het gezin is echt gevierd. Er waren slingers, er was taart en mijn ouders hebben mij samen met mijn broers en zus opgehaald. Er werden ook kaartjes gestuurd om mijn pleegouders te feliciteren met de komst van hun dochter. Mijn biologische ouders konden niet voor mij zorgen. Mijn vader is nooit in beeld geweest en mijn moeder kampte met verschillende problemen waardoor een kind opvoeden niet mogelijk was. Ik wil daar niet te veel op ingaan.

Dat mijn pleegouders zo’n jong kindje kregen - ik was pas acht maanden - hadden ze niet verwacht. Ze hadden namelijk geen voorkeur voor een bepaalde leeftijd opgegeven. Ze hebben mij voor het eerst gezien op de dag dat ze me kwamen ophalen. Ik verbleef bij het Leger des Heils en voor die tijd heb ik in het ziekenhuis gelegen, omdat ik te vroeg geboren was. Als ik mezelf over mijn eerste maanden hoor praten, dan voelt het altijd alsof het over iemand anders gaat. Ik heb er natuurlijk zelf geen herinneringen aan. Mijn voogd moest altijd de belangrijke documenten ondertekenen. Zelf vergat ik meestal dat mijn ouders niet mijn echte ouders waren, maar op zulke 'officiële' momenten werd ik daar ineens weer mee geconfronteerd.

Ik heb altijd contact gehouden met mijn biologische moeder, hoewel het de laatste tijd wat minder is. We lijken op elkaar, maar toch voelt Jannie meer als mijn moeder. Op mijn verjaardag heb ik altijd gemengde gevoelens. Er wordt gevierd dat ik zoveel jaar geleden ben geboren, maar tegelijkertijd denk ik ook altijd aan het feit dat het ook de dag is waarop ik van mijn moeder werd gescheiden. Op die dag denk ik dan ook altijd extra aan haar. Ik ben mijn pleegouders zeer dankbaar voor het feit dat ze hun huis en hun hart hebben opengesteld voor een kindje van een ander. Ze hebben mij onvoorwaardelijke liefde gegeven. Ik heb een heel gelukkige jeugd gekend, ook al heb ik zeker wel verdriet gehad om het feit dat ik niet in het gezin van herkomst kon opgroeien. Het feit dat ik nog thuis woon, zegt natuurlijk genoeg. Mijn ouders verwennen mij te veel!

Foto: Rogier Maaskant