Als kind werd ik mishandeld

Op vierjarige leeftijd kwam ik samen met mijn moeder en drie zussen vanuit Pakistan naar Nederland, waar mijn vader woonde. Niemand wist dat mijn vader allang een Nederlandse vriendin had en een zoontje van zes maanden. Binnen de kortste keren was ik doodsbang voor mijn vader. We mochten onze taal niet meer spreken, geen Pakistaanse kleding dragen en mijn moeder moest Nederlands eten koken. We moesten respect tonen. We werden in elkaars bijzijn tot bloedens toe geslagen, ook mijn moeder. In het weekend werden we afzonderlijk van elkaar opgesloten of moesten we allerlei schoonmaakklusjes voor onze stiefmoeder doen. Het was verschrikkelijk om toe te moeten kijken als een van mijn zussen in elkaar werd geslagen. Al die plukken haar overal en die bloedspatten… Van de spanning kreeg ik geen hap door mijn keel, dus werd het eten bij me naar binnen gepropt en als ik dan overgaf, moest ik mijn eigen braaksel opeten. Drie maanden na onze aankomst vertelde mijn vader dat mijn moeder en zusje waren verongelukt tijdens een bezoek aan mijn oma in Pakistan. Vanaf dat moment mochten we niet meer over onze moeder praten.

Als kind denk je dat het je eigen schuld is, want je begrijpt niet waarom het gebeurt. Uiteindelijk was ik de eerste die van huis durfde weg te lopen en op mijn dertiende werd ik in een kindertehuis geplaatst. Dat was de eenzaamste periode van mijn leven. Jaren later kreeg ik weer contact met mijn zussen, die inmiddels ook weggelopen waren. Samen ontdekten we dat onze moeder en jongste zusje nog leefden. De eerste hereniging was prachtig. Mijn moeder was zwanger toen ze door mijn vader naar Pakistan was teruggestuurd, dus ik ontmoette toen ook voor het eerst mijn jongste broertje. Helaas waren er te veel culturele verschillen. Toen ik eenmaal voor elkaar had gekregen dat ze hier kon komen wonen, uitte ze kritiek op mijn levenswijze. Daarna hadden we geen contact meer. Tien jaar later belde mijn broertje me om te vertellen dat mijn moeder was opgenomen op de intensive care. Een jaar later stonden we allemaal rondom haar bed toen ze stierf.

Ik heb zes jaar tegen mijn vader geprocedeerd en uiteindelijk heeft hij een schadevergoeding moeten betalen. Hij heeft ons gezin kapotgemaakt en zo veel levens verwoest. Dat zal ik hem nooit vergeven. Toch maakt mijn verdriet mij compleet en laat het zien wie ik vandaag de dag geworden ben: een krachtige vrouw.