Ik overwin elke tegenslag

Als ik terugkijk, is mijn leven zeker niet gemakkelijk geweest. Mijn ouders gingen na veel geruzie uit elkaar toen ik nog heel jong was. Er kwam een stiefvader bij ons wonen, die mij vanaf mijn zevende twee jaar lang heeft misbruikt. Die stiefvader verdween daarna in de gevangenis. Mijn moeder kreeg daarna een zwaar auto-ongeluk en kon niet meer voor mij en mijn twee broers zorgen. We belandden toen in een kindertehuis. Een paar jaar na mijn tijd in het kindertehuis gebeurde er iets verschrikkelijks. Ik woonde inmiddels bij mijn vader. Op een dag stond mijn tante voor de deur, om me te vertellen dat mijn eigen moeder vermoord was. Ze was gewurgd en op een akker achtergelaten, door een tbs’er die op proefverlof was. Het was zo onwerkelijk. Ondanks mijn optimistische aard voelde ik me flink in de steek gelaten door het geluk. 

Op mijn achttiende trouwde ik met mijn vriendje. Ik was piepjong, maar ik had al zo veel meegemaakt en wilde zo graag een nieuw begin maken. Na twee maanden was ik al zwanger. Tijdens die zwangerschap beroofde mijn oudste broer zich van het leven. Hij kon het verlies van onze moeder niet verwerken. Met mijn dikke buik vol nieuw leven moest ik afscheid van hem nemen. Onze zoon Bud kwam als baby van tweeëndertig weken veel te vroeg ter wereld en had een slechte start. Maar wat was ik gelukkig met hem! Vrij snel na Bud werd Dwayne geboren, en daarna Kiona. Wat voelde ik me rijk! Tijdens mijn slechte eerste huwelijk leerde ik mijn huidige man Stefan kennen. We werden hopeloos verliefd op elkaar, het was gewoon niet te stoppen. Na een geheime relatie van vijf jaar zijn we allebei gescheiden van onze toenmalige partners. Ik raakte al heel snel zwanger, maar ons dochtertje Ksenya bleek ongeneeslijk ziek. Ze had geen enkele kans om te overleven. Dat was verschrikkelijk. Twee maanden na Ksenya was ik alweer zwanger, deze keer van onze dochter Shanya. Anderhalf jaar later werd onze jongste zoon Stefano geboren. Ik voelde tijdens mijn zwangerschap al dat er iets niet klopte: Stefano heeft het Prader-Willi-syndroom, het gevolg van een genetische afwijking, waardoor hij bijvoorbeeld een onverzadigbare honger heeft. Hij heeft elke dag veel zorg nodig. Ondanks alles blijf ik positief. Ik hoop zo veel mogelijk mensen dat steuntje in de rug te kunnen geven waar ik zelf als klein meisje zo naar snakte.

Foto: Sanne Linssen