Wij runnen een samengesteld gezin

Erik, toen 34, gescheiden en vader van twee dochters, was chefkok en bedrijfsleider in het restaurant waar ik werkte. Het klikte tussen ons. Het leeftijdsverschil leek er helemaal niet te zijn. En je raadt het al: we werden stapelverliefd. Natuurlijk voelden we wel aan dat het niet ‘verstandig’ leek, maar de liefde was niet te stoppen. Wij hoorden gewoon bij elkaar. Ik had en heb nooit het gevoel gehad een offer te brengen. Ik gaf niets op voor Erik en zijn kinderen, ik won er juist iets mee. Verliefd worden op Erik betekende dat zijn kinderen bij dat plaatje hoorden. Je kunt hen niet los van elkaar zien. Na een half jaar zagen mijn ouders dat het geen bevlieging was en Erik en ik vastbesloten waren samen te zijn. Het duurde niet lang voor zijn kinderen hun ‘cadeaukleinkinderen’ waren, zoals mijn moeder Dagmar en Erin noemt.

We hebben een hele tijd gewacht voor we ze kennis lieten maken met mij. Ik werkte naast mijn studie inmiddels in een ander restaurant in de stad en daar is Erik met ze komen eten. Zo hadden ze me in elk geval gewoon eens een keertje gezien. ‘Wat een aardige mevrouw,’ hadden ze gezegd. Een volgende stap was de meisjes ook thuis bij Erik te ontmoeten. Na een paar keer vroegen Dagmar en Erin zelf of ik een keertje gezellig bij ze bleef slapen. In 2007 trouwden we. Dagmar en Erin zaten tijdens de plechtigheid niet in de zaal, maar nadrukkelijk náást ons. Een jaar later werd Gwen, en dus ons samengestelde gezin, geboren. Uiteindelijk kwam er zeven jaar later nog een dochter, Eileen.

Ik wil de problemen in sommige andere samengestelde gezinnen niet bagatelliseren, maar bij ons is het goed gegaan. Natuurlijk was het in het begin, zeker ook voor hun moeder, best moeilijk. We hebben daar allemaal mee moeten leren omgaan. Er vloeide heus weleens een traan, als op zondagavond de oudste dochters weer naar hun moeder gingen. Ik heb hier wel huilend op het balkon gestaan hoor, als ze weer weg moesten.

Kamperen is bij ons echt een gezinstraditie geworden. Een enorm gezellige boel met zijn zessen. Hup, allemaal in de bus en naar Tsjechië. Juist op die vakanties ziet ik het gemak waarmee de kinderen omgaan met hun toch wel bijzondere gezinssamenstelling. We hebben het bij het rechte eind gehad, Erik en ik, vanaf het begin. Al die vooroordelen in het begin… misschien hebben ze ons wel sterker gemaakt.

Fotografie: Peter Kubbenga