Ik werd moeder én weduwe

In 2012 raakte ik zwanger van ons tweede kindje, maar na 15 weken kreeg ik een miskraam. Het kindje bleek het syndroom van Down te hebben en had een hartprobleem. Niet lang daarna werd ik opnieuw zwanger. Ik voelde me super en het kindje groeide goed. Maar toen werd Felix ziek… Hij had al een week buikpijn, maar klaagde daar verder niet over. Mijn tante is verpleegkundige en merkte op dat de ogen van Felix gelig waren. "Dat is niet goed", waarschuwde ze ons. Na een paar dagen kwam de diagnose: hij had een ontstoken alvleesklier. Maar Felix werd steeds zieker en zieker. Inmiddels lag hij al enkele maanden in het ziekenhuis. We bleven hoop houden dat hij beter zou worden. Uiteindelijk besloten de artsen toch een biopt te nemen.

Toen ik acht maanden zwanger was, kregen we de uitslag. Felix had kanker en zou niet meer beter worden. Ik heb geschreeuwd en gehuild en geroepen dat dit echt niet kon. Felix zou chemo krijgen om zijn leven te verlengen. Op de dag dat zijn eerste kuur zou beginnen, moest ik met spoed geopereerd worden. Het kindje groeide niet meer. Ik wist dat Felix niet bij de bevalling mocht zijn, als hij eenmaal zijn chemo had gekregen. "Dan stellen we mijn chemo uit", besliste Felix resoluut. Om 15.00 uur werd Ian geboren, een klein mannetje van amper twee kilo. Ondanks al het verdriet genoten Felix en ik oprecht van onze zoon. De dag erna kwamen de artsen met slecht nieuws: Ian heeft het syndroom van Down. Mijn wereld stond helemaal op z’n kop.

Felix ging hard achteruit. Hij had het zo zwaar en de behandeling bleek niet aan te slaan. Hij was echt uitbehandeld. Het besef dat Felix zou sterven, kwam pas toen hij thuiskwam. Felix heeft Isaura zelf verteld dat hij dood zou gaan. Zelf kon ik het niet, ik zou gebroken zijn. Het was zo verdrietig… Felix is nog drie weken thuis geweest. Het ging heel, heel snel bergafwaarts. Na zijn overlijden is mijn beste vriendin vijf maanden lang bij me blijven slapen. Pas na een jaar krabbelde ik wat op. Met Ian gaat het gelukkig goed. Ik zie zelf allang niet meer dat hij het downsyndroom heeft, ik zie alleen nog maar Ian. Ik ben trots als ik zie hoe het nu met mijn gezin en met mij gaat. Ik geloof dat het beste nog voor me ligt.

Foto: Yvonne Palsgraaf