Mijn vader wordt al zestien jaar vermist

Mijn vader genoot intens van zijn prepensioen. Het was in die periode dat mijn moeder een raar geluid hoorde aan haar autootje en aan mijn vader op 2 juli 2001 vroeg of hij er eens een rondje mee wilde rijden. Dat deed hij. Maar mijn vader kwam niet meer terug. Ook niet toen het om vijf uur etenstijd werd. Vreemd, dacht ze. Hij zou nooit wegblijven zonder van zich te laten horen. Toen hij om acht uur ’s avonds nog steeds niet terug was, werd ze echt ongerust. Ze belde me op en ik wist niet wat ik hoorde. Ik wist meteen dat er iets heel erg fout zat. Van de politie kreeg ik te horen dat we hem pas na 24 uur afwezigheid als vermist konden opgeven. Enorm frustrerend natuurlijk.  

Kort na middernacht hield ik het niet meer. Ik stapte in mijn auto en reed naar mijn moeder. We deden aangifte en schakelden de plaatselijke media in. Op de derde dag van zijn vermissing belde een goede vriend van mijn vader met de mededeling dat hij zojuist het autootje van mijn moeder had zien rijden. Hij stak zijn arm op om hem te groeten, maar toen hij goed keek, zag hij een onguur type achter het stuur zitten. De politie wilde daar echter niet zomaar aan. Ook niet toen de auto een paar dagen later werd teruggevonden langs een kanaal in een nabijgelegen stad. Sterker nog, de politie zat op een heel ander spoor. Ze dachten dat hij zelfmoord had gepleegd. We zetten het onderzoek zonder de politie door. Dagen, weken en uiteindelijk maanden verstreken en nog steeds hadden we geen teken van leven van mijn vader.

Alsof het verdriet om het gemis van mijn vader nog niet genoeg was, overleed mijn lieve broer Wim, vier jaar na de verdwijning van onze vader. Ik zette onze zoektocht naar de waarheid noodgedwongen in mijn eentje voort. Maar ondanks al mijn inspanningen is tot op de dag van vandaag niet bekend waar mijn vader is en wat er is gebeurd. Dat vind ik heel erg. We zijn nu zestien jaar verder en ik heb de draad van mijn leven weer opgepakt. Maar helemaal gelukt is dat nooit. Hoop dat hij nog leeft heb ik niet meer, maar ik wil mijn vader een waardige plek kunnen geven. Zodat ik eindelijk kan beginnen aan de verwerking van mijn verdriet.