Familie & Opvoeding

Mishandeld door pleegouders

2 minuten leestijd

Elisa

Vijf jaar was ik, toen ik met mijn halfbroertje Robbie van één bij mijn moeder werd weggehaald. Door psychische problemen kon ze niet voor ons zorgen. We werden ondergebracht bij een pleeggezin waar al vier pleegkinderen woonden. Al de allereerste avond werd ik op blote voetjes buiten in de sneeuw gezet en kreeg ik een vreselijk pak slaag met een broeksriem. Dat was het begin van een nachtmerrie, die zeven jaar zou duren. We werden gebruikt als huishoudelijke hulpjes en geregeld werden we geslagen. We aten - als ze ons tenminste niet vergaten - vanaf de grond, als honden. In de zomer mochten we soms buiten spelen, maar meestal zaten we na school in onze pyjama op onze slaapkamertjes.

Vaak ben ik weggelopen en heb ik om hulp gesmeekt. Op school bijvoorbeeld. Maar mijn signalen werden niet opgepikt, integendeel. Ik moest dankbaar zijn voor wat deze mensen voor ons deden. Het vele weglopen werd door mijn pleegouders afgedaan als problematisch gedrag van een lastig kind. Ze vertelden anderen dat ik ernstige gedragsproblemen had en een pathologische leugenaar was. Zij werden wel geloofd.

Om de zes weken en in de vakanties kon ik opladen bij mijn vader en stiefmoeder. Bij hen had ik het fijn. Soms stond ik op het punt om hun alles te vertellen, maar ik was bang. Bang om de fijne sfeer te verpesten. Bang dat ook zij me niet zouden geloven. Bang omdat ik mijn broertje niet in de steek wilde laten. Pas toen ik jaren later mijn moeder weer zag, brak ik en kwam alles boven water.

Gelukkig duurde het daarna niet lang meer voordat ik uit die hel werd weggehaald. Robbie moest ik achterlaten, maar gelukkig werd er ook voor hem snel een fijne plek gevonden. Ik heb een paar jaar in het internaat gewoond en ook nog een tijdje bij mijn vader en stiefmoeder. Op mijn zeventiende ging ik samenwonen. In de jaren daarna kreeg ik drie kinderen. Ik zal er altijd alles aan doen om hen te beschermen. Ik kan me gewoon niet voorstellen dat er mensen zijn die kinderen aandoen wat mij en Robbie is aangedaan, maar je leest en hoort nog steeds over kindermishandeling. Twee jaar geleden is mijn boek Haal mij hier weg! verschenen en nu wordt het ook vertaald in het Engels. Na publicatie van mijn verhaal kreeg ik van lezers verschillende hulpvragen, hieruit is mijn praktijk Happy & Zen ontstaan waarin ik begeleiding bied bij traumaverwerking!

Mijn mantra

Ik ben dankbaar voor alle levenslessen in mijn leven

Wat ik aan jou wil doorgeven:

Het allerbelangrijkste dat ik in mijn leven tot nu toe heb geleerd, is dat geluk niet in een ander te vinden is maar dat jij zelf alles bezit om puur geluk te kunnen ervaren. Jij bent je eigen held.

Wil jij ook jouw verhaal vertellen?

Heb jij ook iets meegemaakt en zou je daarover willen vertellen? Neem dan contact met ons op via onderstaand e-mailadres. Schrijf in je bericht kort wat je hebt meegemaakt en wat je mee wilt geven aan anderen. Wij nemen daarna zo snel mogelijk contact met je op.

contact@echtverhaal.online

Meer verhalen over dit thema?

#VeiligVerkeer

Iedereen kent ze wel: kruizen, stenen en andere herdenkingsplaatsen aan de kant van de weg. Deze bermmonumenten geven aan dat er op die plaats iemand is gestorven. Bermmonumenten zijn voor nabestaanden vaak een belangrijke plek om naar terug te gaan.

Op de plaats waar iemand is gestorven is het vaak gemakkelijker om over de dood van de geliefde te praten. Het is er dichterbij en iedereen weet dat ook anderen er om dezelfde reden zijn, namelijk om te rouwen en om de ander te herdenken.

Lees verder