Papa in het ziekenhuis

In 2013 werd mijn man Alex geopereerd aan zijn hart. Ons gezinsleven stond volledig op z’n kop. Alex moest twee weken in het ziekenhuis blijven en daarna een half jaar revalideren. Ons zoontje David was op dat moment één jaar en begreep er nog weinig van. Maar Isa was al tweeënhalf en zou het wel meekrijgen. Bovendien wilden we eerlijk zijn tegen de kinderen, hoe jong ze ook waren. Kinderen zijn zo gevoelig, ze pikken je gespannenheid op.

Maar hóé vertel je dat aan jonge kinderen? En wat kun je beter wel en niet zeggen? Ik ging op zoek naar een boekje over dit onderwerp, maar dat bleek niet te bestaan. Dus ging ik zelf aan de slag. Ik maakte foto’s van de intake, het wegen en de bloeddrukmeter. Van het bed dat op en neer kon, maakte ik zelfs een filmpje. Op die manier bereidde ik de kinderen voor op de opname. We hebben ze trouwens geen details over de operatie verteld. We vertelden Isa dat papa in het ziekenhuis af en toe een prikje kreeg en dat hij veel moest slapen. Dat vond ze voldoende.

Gelukkig ging de operatie heel goed. Ik heb de kinderen pas meegenomen naar het ziekenhuis toen Alex van alle apparatuur af was. Dan konden ze tenminste ook met papa knuffelen en zag hij er normaal uit. Isa was overigens vooral onder de indruk van het ’vliegende bed’.

Na twee weken mocht Alex naar huis en kon de revalidatie beginnen. Voor de kinderen was het fijn, want papa was natuurlijk veel thuis. Isa was extra lief en voorzichtig met haar vader. Op een of andere manier voelde ze het toch aan.

Twee maanden na de operatie kwam bij mij de klap. Ik ging ernstig door mijn rug en besloot het even wat rustiger aan te doen. Ik heb veel gewandeld en begon aan een tekencursus. Langzaam werkte ik de karakters voor een kinderboek uit. Ik wilde namelijk mijn ervaringen delen met andere gezinnen die in dezelfde situatie zitten. Een ziekenhuisopname is heel heftig, zo heb ik zelf ervaren. Niet alleen voor de patiënt, maar voor het hele gezin. Maar voor het gezin is vaak weinig aandacht. Dat is jammer, want het is heel belangrijk. Ik heb in die periode veel zorgen en verdriet gehad, maar de meeste aandacht gaat nu eenmaal uit naar de patiënt. Met de boeken ‘Papa gaat naar het ziekenhuis’ en ‘Mama gaat naar het ziekenhuis’ kan ik nu iets voor anderen betekenen.