Sinds mijn scheiding voed ik de kinderen alleen op

Twaalf jaar geleden besloot ik een punt te zetten achter mijn huwelijk. We waren uit elkaar gegroeid. De scheiding verliep vrij soepel, hoewel mijn ex het er niet mee eens was. We hadden in elk geval geen ruzie. In het eerste jaar waren de kinderen om het weekend bij mijn ex. Maar toen kreeg hij een nieuwe vriendin, die moeite had met het feit dat haar nieuwe partner in het weekend bezet was. Van de ene op de andere dag liet hij weten dat hij zijn kinderen niet meer wilde zien. Ik was verbijsterd. Zijn reactie was: ‘Dan had je maar niet moeten scheiden.’ Daar kon ik weinig tegen inbrengen. En hoewel ik uiteraard ook wel wist dat je je kinderen dan nog steeds kunt blijven zien, voelde ik me toch schuldig. Soms denk ik: ik heb ze hun vader ontnomen.

Vooral Rene vond het heel erg dat zijn vader hem in de steek liet. Er kwam wel wat boosheid bij hem naar boven en hij heeft het er een tijdje moeilijk mee gehad. Eva had er minder moeite mee. Zelf heb ik veel steun gehad aan mijn beste vriendinnen. Zonder hen had ik het niet gered. En ook mijn ouders hebben me ontzettend geholpen met de kinderen. Ze hebben wat opgepast! Het alleenstaand ouderschap is pittig. Vooral financieel is het behoorlijk zwaar. Mijn ex besloot niet alleen van de ene op de andere dag dat hij de kinderen niet meer wilde zien, hij stopte ook met het betalen van alimentatie. Na de scheiding ben ik begonnen met mijn eigen praktijk. Daarnaast heb ik twee boeken geschreven. We gaan pas de laatste drie jaar weer op vakantie. En de kinderen zaten wel op sportclubjes, maar een uitje of een bioscoopje pakken zat er in het begin echt niet in.

Toch heeft het mij ook rust gebracht. Ik merkte dat opvoeden een heel stuk relaxter was nu ik het alleen deed. Aan de andere kant miste ik weleens een steuntje in de rug. Iemand die meehielp met het nemen van beslissingen. Doordat ik de afgelopen twaalf jaar alles alleen met de kinderen heb gedaan, hebben we een ontzettend goede band. We zijn heel open en eerlijk tegen elkaar, ze vertellen mij alles. Tijdens mijn tweede boeklancering voelde ik me echt heel stoer. Alles klopte. De kinderen zaten in prachtige nieuwe kleren in de zaal. Toen dacht ik: dit heb ik toch maar mooi voor elkaar gekregen.