Verrassing, we krijgen een drieling!

Onze zoon Gijs was twee, toen ik opnieuw zwanger was. De gynaecoloog was even stil toen ze de echo maakte en zei toen: “U bent zwanger van een drieling!” Even wist ik niet of ik moest lachen of moest huilen. Mijn man John schoot in de lach. Mijn angst maakte plaats voor vreugde. We waren dolgelukkig.

Natuurlijk waren we ook bang dat het verkeerd zou gaan, maar we probeerden alles zo positief mogelijk te zien. De baby’s groeiden goed. De eerste maanden was ik misselijk en moe, maar verder ging alles perfect. Dat ik met dertig weken acuut werd opgenomen in het ziekenhuis, kwam heel onverwacht. Ons kleinste kindje bleek niet meer te groeien.

Ik moest bedrust houden. De kleinste van de drie groeide gelukkig weer wat en dat gaf me hoop. Ondertussen namen John en Gijs hun intrek in het Ronald McDonald Huis. Een fijn idee om mijn gezin zo dicht bij me in de buurt te hebben.

Ik was 34 weken zwanger toen bleek dat het kleinste kindje weer niet gegroeid was. Ook had ik last gekregen van zwangerschapseczeem. Daardoor sliep ik haast niet meer. De dokter besloot in overleg met ons dat ik de volgende dag een keizersnede zou krijgen. Bang was ik niet. Eerder opgelucht, want ik was doodop.

De keizersnede verliep goed en Luuk, Finn en Siem werden geboren. Ik wilde dolgraag mijn kindjes vasthouden, maar dat mocht niet. De baby’s hadden medische verzorging nodig. Pas twee uur later mocht ik mijn mannetjes zien en even aanraken. Ze lagen in een couveuse, aan allerlei slangen en apparatuur. Ze waren gezond, maar werden goed in de gaten gehouden. Na drie weken waren Finn en Luuk sterk en groot genoeg om mee naar huis te gaan en drie dagen later werd ook Siem uit het ziekenhuis ontslagen.

Het eerste jaar was leuk, maar afzien. De kinderen zijn nu peuters. Ik sta elke dag om kwart voor zeven op. Ik werk 24 uur verdeeld over vier dagen, in de gehandicaptenzorg. Mijn werk is een heerlijke afwisseling op mijn drukke gezinsleven! Het gaat zo goed met onze drieling. Ze zijn alle drie niet vlot met lopen en praten en hebben een groeiachterstand, maar ik heb alle vertrouwen in mijn jongens. En ja, ik kijk uit naar de dag dat het wat rustiger wordt en de jongens wat zelfstandiger zijn. Toch geniet ik van elk moment!