Door endometriose moest ik mijn kinderwens opgeven

Toen ik op mijn elfde voor het eerst ongesteld werd, had ik zo veel pijn dat ik niet meer rechtop kon staan. Het voelde soms als een soort kleine bevalling. Van de dokter kreeg ik het advies om met de anticonceptiepil te beginnen. Dat werd thuis echter direct weggewuifd. In de strenggelovige kringen waarin ik opgroeide, was de anticonceptiepil een zonde. Pas toen ik op mijn achttiende uit huis ging, merkte ik dat mijn ongesteldheid niet normaal was. Ik ontdekte dat sommige vriendinnen hun maandelijkse periode fluitend doorkwamen.

Een paar jaar later werd de buikpijn ineens extreem. Ik nam een paar pijnstillers, maar dat hielp niet. Sterker nog, de pijn werd alleen maar erger. Mijn vriend Max bracht me gelijk naar het ziekenhuis. Daar werd ik meteen onderzocht en kreeg ik morfine toegediend. Voor ik het wist, werd ik naar de operatiekamer gereden. Ze hadden naast mijn rechtereileider een cyste zo groot als een ei gevonden. De cyste had op springen gestaan. Omdat Max en ik een kinderwens hadden, vroeg ik meteen of ik in de toekomst nog wel zwanger zou kunnen worden. “Dat merken we vanzelf als je gaat beginnen”, was het antwoord. Voor mij voelde dat niet fijn. Ik zat nog met veel vragen, maar die werden niet beantwoord.

Uiteindelijk besloten we te stoppen met voorbehoedsmiddelen. Toen ik na drie jaar nog steeds niet zwanger was, werd besloten om een kijkoperatie uit te voeren, omdat ze er met de standaardtestjes niet achter kwamen waarom het bij ons niet lukte. Die kijkoperatie werd uiteindelijk een flinke buikoperatie, waarbij ik mijn eileiders verloor. Er werd vierdegraads endometriose geconstateerd. Mijn hele buik zat vol. Ik voelde meteen verbetering. Het was zo’n enorme bevrijding om van de pijn af te zijn.  

Vervolgens kwam ik vrijwel meteen in de ivf-molen terecht. Anderhalf jaar zijn we bezig geweest en we hebben er hard voor gevochten. Uiteindelijk heeft ivf ons niets concreets opgeleverd: we hebben geen biologisch kind. Het is een lastige periode geweest. Een kinderwens hang je niet zomaar aan de wilgen en het is pittig om te leven met een chronische aandoening waar nog veel te weinig aandacht voor is. Ik zou graag zien dat endometriose in de toekomst eerder gesignaleerd wordt en hoop dat ik daar met mijn verhaal aan bijdraag. Die hoop voelt goed. Het is een klein pleistertje op de wonden.

Foto: iStock

Alle verhalen in je inbox? Schrijf je in voor de nieuwsbrief!