Ik schaam me niet meer voor mijn incontinentie!

Als jong meisje was ik al overgevoelig en erg verlegen, maar ondanks dat heb ik best een fijne jeugd gehad. Ik had wel een probleem: ik vond het moeilijk om mijn plas op te houden. Spanning en stress hadden al snel hun weerslag op mijn blaas. Ook ver na mijn kleutertijd had ik nog regelmatig ongelukjes.

Toen ik eind dertig was, stak het probleem weer de kop op. Mijn geliefde vader werd ernstig ziek en ik was bang om hem kwijt te raken. Het zorgde voor veel spanning en ik had constant het gevoel dat ik naar het toilet moest. Net als vroeger ging het af en toe mis. Na het overlijden van mijn vader werd het steeds erger. Soms plaste ik echt behoorlijk in mijn broek. En niet meer alleen als ik gespannen was, ook als ik bijvoorbeeld geconcentreerd aan het werk was.

Toen het voor het eerst misging op mijn werk, schrok ik me rot. Gelukkig merkte niemand iets, maar eenmaal thuis heb ik een uur lang onder de douche gestaan. Het gevoel van schaamte kreeg ik echter niet weggewassen. Helaas leek ik geen enkele invloed te hebben op mijn urineverlies. Het voelde alsof ik de grip op mijn leven kwijt was.

Zelfs mijn moeder en mijn allerbeste vriendin wisten van niets. Op een gegeven moment heb ik het toch aan een goede vriend van me verteld. Dat kon niet anders: tijdens een avondje stappen plaste ik in mijn broek waar hij bij stond! Ik was nat tot aan mijn knieën! Hoewel hij heel goed reageerde, kon ik wel janken van pure schaamte. Dit mocht me niet nóg een keer gebeuren.

Twee dagen later zat ik bloednerveus tegenover de huisarts. Die vertelde dat ik echt niet de enige met dit probleem was en dat luchtte enorm op. Ik werd doorverwezen naar een uroloog, maar die kon geen lichamelijke problemen vinden. Op aanraden van de huisarts ging ik ook met een psychologe praten. Die legde al snel de vinger op de zere plek: mijn overgevoeligheid, mijn afkeer van ruzie en kritiek. Ik kreeg van haar een hoop tips en adviezen mee naar huis. Het was keihard werken, maar stapje voor stapje heb ik mijn gedrag aangepast. Het heeft een jaartje of drie geduurd, maar ik plas nu zelden tot nooit meer in mijn broek. Ik kan zeggen dat ik mijn probleem heb overwonnen. Zowel de incontinentie als mijn schaamte. En het belangrijkste: ik durf weer volop te genieten van het leven!