Mijn klachten werden niet herkend als hartproblematiek

In de afgelopen vier jaren heb ik veel gezondheidsklachten gekregen, zoals pijn tussen mijn schouderbladen, benauwdheid, vermoeidheid, pijn op mijn borst, aangezichtspijn en duizeligheid. Ondanks een heleboel onderzoeken door verschillende specialisten rolde daar nooit een duidelijke diagnose uit. Uiteindelijk trok een cardioloog - na een keer op mijn borst gedrukt te hebben wat pijn deed - de conclusie dat het dan wel fibromyalgie zou zijn. Mijn leven was inmiddels 180 graden veranderd. Alles wat ik deed was me eigenlijk te veel. Gezellig op stap gaan met vriendinnen was er niet meer bij en ook mijn werk als medium kon ik niet meer doen. Mijn wereld werd zodoende steeds kleiner en ik werd steeds afhankelijker van mijn man.

Aan fibromyalgie was niks te doen en de gedachte om de rest van mijn leven zoveel pijn en zo weinig energie te hebben, brak me op. Ik kón niet meer. Lichamelijk niet, maar ook psychisch werd het me te veel. Ik was wanhopig. En laat ik nu op precies dezelfde dag dat ik te horen kreeg dat ik fibromyalgie had, een interview op televisie zien met een vrouwelijke cardioloog - Janneke Wittekoek. Zij had zich gespecialiseerd in hartklachten bij vrouwen; die uiten zich namelijk heel anders dan bij mannen. Een patiënte van haar was er ook bij en die vertelde haar verhaal. Het was net alsof ik mezelf hoorde praten. Ze had precies dezelfde ervaringen als ik. Dankzij een second opinion bij dokter Wittekoek was aan het licht gekomen dat ze hartproblemen had. Ik zat aan de buis gekluisterd: dit kón geen toeval zijn, dit was een teken van boven. Hier moest ik iets mee.

Vier maanden later zat ik bij dokter Wittekoek, die meteen gealarmeerd was toen ze mijn verhaal hoorde. Na de nodige onderzoeken was de conclusie dat drie kransslagaders voor 80% waren dichtgeslibd! Geen wonder dat ik helemaal op was. Onvoorstelbaar dat dat in al die jaren door niemand anders was gezien. Al dat verdriet, al dat ‘niet meer kunnen’… dat was helemaal niet nodig geweest als een arts hier eerder oog voor had gehad. Inmiddels ben ik geopereerd en heb ik drie bypasses gehad. Ik moet nog herstellen, maar wat kijk ik uit naar een leven zonder pijn, zonder de beperkingen van de afgelopen jaren. Ik ben sowieso al heel dankbaar dát ik nog leef, het had ook anders kunnen aflopen!