Op mijn vijfenveertigste kreeg ik de diagnose endometriose

Op mijn elfde werd ik voor het eerst ongesteld en het was meteen heftig. De anticonceptiepil verlichtte de pijn wat, maar twee dagen per maand ging ik door een hel. Toen ik zesentwintig was, stopte ik met de pil. Ik wilde zwanger worden, maar dat ging minder snel dan ik had gehoopt. De dokter reageerde nuchter: “Je bent nog onder de dertig, dus we gaan niet meteen allerlei toeters en bellen uit de kast halen.” Tweeënhalf jaar nadat ik was gestopt met de pil, werd ik spontaan zwanger. Na mijn zwangerschap leek mijn menstruatie alleen maar heftiger en onregelmatiger te worden. Ik dacht dat ik gewoon een pechvogel was. Jarenlang verbeet ik de pijn.

Het werd elke maand moeilijker om door te gaan met mijn normale leven. Ik was inmiddels vijfenveertig en had nog nooit een relaxte menstruatie gehad. Het rare is dat zelfs heftige pijn went. Ik ging gewoon naar mijn werk en slikte pijnstillers om de dag door te komen. Uiteindelijk trok mijn partner aan de bel. Hij dwong me om naar de dokter te gaan en zo ging het balletje eindelijk rollen. “Endometriose”, zei de huisarts meteen. Ik had daar nog nooit van gehoord. Ik werd doorverwezen en op een MRI-scan zagen ze het meteen: ik had adenomyose en mogelijk ook endometriose. Adenomyose betekent dat er ook endometriose zit in je baarmoederspier. Ik moest zo snel mogelijk onder het mes.

Door mijn overgewicht vonden de artsen een operatie te riskant. Ik moest eerst afvallen. Dat klinkt makkelijk, maar ik kon me helemaal niet meer bewegen door de pijn. Ondertussen kreeg ik hormooninjecties die de endometriose rustig moesten houden. Daardoor voelde ik me erg labiel. Ik veranderde echt in een patiënt, al was dat het laatste wat ik wilde. Ik besloot voor een gastric bypass te gaan: een maagverkleining. Een heel goede keuze, want daarna begon ik eindelijk af te vallen en uiteindelijk kon ik geopereerd worden aan de endometriose. Mijn baarmoeder, mijn eierstokken en mijn eileiders werden verwijderd. Helaas hield de buikpijn aan en moest ik weer onder het mes. Er waren opnieuw verklevingen ontstaan rondom het littekenweefsel. Ik voel me nu beter, maar heb nog steeds dagelijks buikpijn. Van een zelfstandige, werkende vrouw veranderde ik in een afhankelijke patiënt zonder baan. Pijn is niet normaal, van dat idee moeten we echt af! Herkenning en erkenning, daar strijd ik voor.   

Foto: iStock

Lees ook: Dina-Perla heeft door endometriose haar kinderwens moeten opgeven