Ik (be)leef elke dag!

Ik had een heerlijke, onbezorgde jeugd, tot mijn vader op mijn twaalfde keelkanker kreeg. Zijn ziekte had een enorme impact op ons gezin. Voor mijn moeder was het loodzwaar. Ze had de zorg voor drie jonge kinderen en een doodzieke man. Mijn vader hield zich sterk en gaf ons mee dat we moesten genieten van ons leven. Eruit halen wat erin zit en dóórgaan. In vijf jaar tijd veranderde hij in een schaduw van zichzelf. Hij overleed precies één week voor mijn eindexamen.

Ik had een enorme passie voor sport en haalde ook mijn CIOS-diploma. In mijn examenjaar leerde ik Sophie kennen, een fantastische vrouw, die mijn grote liefde en soulmate zou worden. We vonden allebei een leuke baan en gingen samenwonen. We wilden graag een kind van ons samen, maar dat kon Moeder Natuur ons helaas niet geven. Een andere droom konden we wel laten uitkomen en we begonnen te sparen voor een wereldreis.

Vlak voordat we zouden vertrekken, werd mijn moeder ernstig ziek. Ze had eerder baarmoederhalskanker gehad en de kanker was weer terug. Sophie en ik twijfelden of we wel op reis zouden gaan, maar mijn moeder drong aan en beloofde dat ze op ons zou wachten. Daar hield ze zich aan. Twee weken na onze terugkomst is ze overleden. Het verdriet was groot. Het enige wat me een beetje troost gaf, waren alle mooie herinneringen aan haar en haar liefde die ik nog steeds om me heen voelde.

In 2005 sloeg het noodlot opnieuw keihard toe. Sophie bleek de ziekte van Kahler te hebben, ook wel beenmergkanker of bloedkanker genoemd. Onze wereld stortte in. Mijn tranen bleven maar komen. Sophie onderging vele chemokuren. Haar wil om te overleven was ontzettend sterk. Vijfenhalf jaar lang gaf ik haar al mijn liefde en aandacht. Op 7 maart 2011 is ze overleden. Ik gaf haar een laatste kus en sloot haar mooie, lieve ogen. Dag meisje van me.

In de tijd daarna leefde ik als een zombie. Ik las geen boeken meer, wilde geen muziek meer horen. Ik was mezelf totaal kwijt. Pas na anderhalf jaar werd ik wakker, als een beer uit zijn winterslaap. Het was genoeg, ik moest me herpakken.

Ik heb mijn leven inmiddels weer helemaal op orde, maar ik mis Sophie nog elke dag. Op een wolk, ergens tussen hemel en aarde, kijkt ze met me mee. Ik ben veel kwijtgeraakt, maar wil nog steeds alles uit het leven halen wat erin zit!

Daniëlle schreef er een boek over: Mijn leven is een sportveld.