Ik werd emotioneel mishandeld door mijn man

Toen ik Willem ontmoette was ik voor mijn werk als stewardess in Zuid-Afrika. Ik had geen fijne periode achter de rug: mijn relatie was verbroken en het gemis aan liefde compenseerde ik met een eetstoornis. Het was een roep om liefde.

Ik zag hem in een restaurant waar hij mij en mijn collega's bediende. Zo knap, ik wist meteen: dat is hem, dat is mijn man. ’s Avonds ging hij met ons mee op stap en eindigden we samen op mijn hotelkamer. Die eerste avond hadden we al mijn eetprobleem en zijn vroegere zwerversbestaan en drugsverleden besproken, wij hadden geen geheimen meer voor elkaar.

Eenmaal terug in Nederland probeerde ik zo vaak mogelijk vluchten naar Zuid-Afrika te krijgen. En was ik daar niet, dan skypeten we veel. Hij plaatste me op een voetstuk en dat was precies wat ik nodig had. Ik merkte wel dat hij erg jaloers was, maar dacht daar verder niet te veel bij na. Op een prachtige plek midden in de natuur vroeg hij ineens of ik met hem wilde trouwen. Ik zei meteen ja.

Tijdens onze volgende roadtrip een half jaar later leerde ik ook zijn andere, duistere kant kennen. We kregen een discussie over het rijden. Hij ging tegen me tekeer en trapte tegen de auto aan. Ik was niet bang, maar ik dacht wel: dit is niet oké. Maar het volgende moment was het weer goed. Het was net alsof het niet gebeurd was, waardoor ik aan mezelf begon te twijfelen.

Na ons huwelijk vond ik een baan in Zuid-Afrika en konden we gaan wonen in een heel mooie cottage. We hadden wel vaak ruzie, dan flipte hij totaal, maar hij gaf me ook het gevoel dat ik een koningin was. Omdat ik nooit wist hoe hij zou reageren, liep ik op eieren. Van de sterke vrouw die ik ooit was, bleef gaandeweg weinig over.

Toch was ik het op een gegeven moment zat. Ik dreigde dat ik terug naar huis zou gaan. Hij werd toen zo boos dat hij me van de trap heeft geduwd. Ik vluchtte naar een vriendin, maar ging al gauw met hangende pootjes terug. Na dat incident ging het gelukkig  een hele tijd beter. In die tijd raakte ik zwanger. Dat wilden we allebei heel graag.

Helaas werden de ruzies weer steeds erger. Zijn agressie was niet niet meer alleen tegen spullen gericht. Op een dag sloeg hij mijn hond en toen wist ik dat ik de volgende zou kunnen zijn. Ik wilde mijn kind niet aan deze agressie blootstellen. Ik heb Willem gezegd dat ik twee weken vakantie had gekregen en graag naar huis wilde om te vertellen dat ik zwanger was. Ik zei niets over het echte plan: definitief bij hem weggaan.

Ik vond gelukkig meteen werk in Nederland en begon te sparen. Ook ging ik in therapie om mijn kindje een stabiele basis te kunnen geven. Ik heb lang gehoopt dat het toch nog goed zou komen tussen mij en Willem. Toen de huisarts echter hardop uitsprak Willem me emotioneel mishandeld had, was dat confronterend maar de laatste druppel die hem deed loslaten.

Twee weken voordat mijn zoontje geboren werd, kreeg ik een huisje voor mezelf. Mijn zwangerschap is echt mijn redding geweest. Inmiddels ben ik officieel gescheiden en heb het eenhoofdig gezag over mijn zoontje. Ik geniet enorm van hem, hij is het mooiste dat ik me maar kan wensen.

Foto: iStock