Gezondheid & Psyche

Mijn vriend maakte een einde aan zijn leven

1 minuten leestijd

Anastasiya

Ik ontmoette Sel vorig jaar, in de zomer. Het voelde meteen goed, alsof ik mijn zielenmaatje gevonden had. Omdat we het samen zo fijn hadden en ik daar volop van wilde genieten, besloot ik mijn werk in de zomer even op een laag pitje te zetten. Het was geweldig om bij elkaar te zijn. Samen konden we over alles praten. Tenminste, dat dacht ik. Eén ding verzweeg hij echter voor me: zijn verlangen naar de dood. Na maanden elke dag samen te zijn geweest, zou ik in oktober een dag en een nacht weggaan. Mijn grote idool Jon Bon Jovi gaf een concert in Londen. Sel stuurde me een paar berichtjes waaruit ik opmaakte dat hij wat emotioneel was, depressief bijna. Hij appte dat hij me miste en dat hij zich niet goed voelde. Maak je niet druk, we praten er morgen wel over, appte ik terug. Ik was onrustig, want ik had intussen gezien dat ik via Facebook ook wat berichtjes had gekregen. Onder meer van mijn buurman. Hij schreef dat er een ambulance en een politieauto voor de deur hadden gestaan en dat Sel was meegenomen in de politieauto. Wat was er in hemelsnaam aan de hand?

Toen ik een berichtje van zijn broertje kreeg, begonnen alle alarmbellen te rinkelen. Hij liet me weten dat Sel in het ziekenhuis lag. Hij had de hand weten te leggen op xtc-pillen en had een overdosis genomen. Ondanks dit heftige nieuws, drong de ernst van de situatie nog steeds niet echt tot me door. Het zal heus wel goed komen, dacht ik. Maar vlak voordat ik in het vliegtuig terug naar Nederland stapte, kreeg ik het nieuws dat Sel was overleden. Ik kon het gewoon niet geloven en was compleet in shock. Het besef kwam later pas en toen kwam het ook echt binnen. Ik was kapot van verdriet.

Na zijn dood heb ik me vaak afgevraagd waarom hij het heeft gedaan. Achteraf denk ik dat Sel altijd al een soort wens om te sterven had, omdat hij weleens zei: ‘Ik wil gewoon vrij zijn.’ Toch denk ik dat hij het in een opwelling deed, een soort kortsluiting in zijn hoofd. Op dit moment kan ik zeggen dat het best goed met me gaat, al mis ik Sel enorm. Waar hij nu ook is, ik hoop dat hij het goed heeft. Net zo goed als wij het samen hadden.


Mijn mantra

Verdriet toelaten is ook een vorm van sterk zijn

Wat ik aan jou wil doorgeven:

  • Er rust een groot taboe op zelfdoding. En dat terwijl een op de tien mensen er ervaring mee heeft. Het is juist goed om erover te praten, om mensen alert te maken op de signalen. 
  • Probeer suïcidale mensen niet te veroordelen. Het is niet egoïstisch. Iemand die zo’n sterke wens heeft, is op dat moment niet in staat om aan anderen te denken.
  • Heb jij weleens suïcidale gedachten? Praat erover. Bel naar 0900-0113 of kijk op www.113.nl.

Wil jij ook jouw verhaal vertellen?

Heb jij ook iets meegemaakt en zou je daarover willen vertellen? Neem dan contact met ons op via onderstaand e-mailadres. Schrijf in je bericht kort wat je hebt meegemaakt en wat je mee wilt geven aan anderen. Wij nemen daarna zo snel mogelijk contact met je op.

contact@echtverhaal.online

Meer verhalen over dit thema?

#VeiligVerkeer

Iedereen kent ze wel: kruizen, stenen en andere herdenkingsplaatsen aan de kant van de weg. Deze bermmonumenten geven aan dat er op die plaats iemand is gestorven. Bermmonumenten zijn voor nabestaanden vaak een belangrijke plek om naar terug te gaan.

Op de plaats waar iemand is gestorven is het vaak gemakkelijker om over de dood van de geliefde te praten. Het is er dichterbij en iedereen weet dat ook anderen er om dezelfde reden zijn, namelijk om te rouwen en om de ander te herdenken.

Lees verder