Een vredesmissie in Cambodja veranderde mijn leven

Als jongen van negentien ging ik met het Korps Mariniers op vredesmissie naar Cambodja. Ik besefte heel goed dat het niet ondenkbaar was dat ik in een body bag zou terugkeren. We hadden verschillende taken op verschillende plaatsen, zowel in de jungle als in en rond steden. Als er een mitrailleur of zelfs een raket op ons werd gericht om ons te intimideren, reageerden wij met een vergelijkbare handeling. Ik herinner me een markt waar een mortieraanval had plaatsgevonden. Het slagveld op die markt was gruwelijk. Ik zag mensen zonder hoofd, zonder romp, ik rook de geur van verbrande lijken. Sommige jongens gingen meteen aan de slag om te helpen, anderen stonden letterlijk vastgenageld aan de grond. Iedereen had zijn eigen manier om met de gebeurtenissen om te gaan. Zelf vond ik het prettig om te schrijven. Ik ben ervan overtuigd dat dit me heeft geholpen om alle ervaringen te verwerken.

Op een dag moesten we dwars door een terrein met mijnen. De knallen en het fluiten van de scherven werd steeds luider, het gevaar kwam overduidelijk dichterbij. Op dat moment zag ik op 25 meter afstand, volkomen out of the blue, zes boeddhistische monniken achter elkaar over een smal zandpaadje lopen. Doodkalm en met een trotse, rechte rug liepen ze dwars door het mijnenveld heen. Waar was hun angst? Dit beeld is voor mij uitgegroeid tot een metafoor en markeert een keerpunt in mijn leven. Ik heb mijn missie afgemaakt en daarna nog drie jaar bijgetekend als marinier, maar ik wist na die eerste missie eigenlijk al dat het bestaan als marinier niet bij me paste. Sinds mijn verblijf in Cambodja spraken oosterse leef- en denkwijzen me erg aan. Ik verdiepte me onder andere in de voedingsleer uit de Ayurveda en de inzichten over het inrichten van je huis uit de Feng Shui. Het overlijden van mijn vader versterkte het gevoel dat ik op zoek moest naar een andere manier van leven. De antwoorden vond ik nog het meest in het boeddhisme. Sinds ik dit werkelijk begrijp, is mijn geluk alleen maar gaan groeien. Het heeft ertoe geleid dat ik de onthaastingsstudio die ik al veel langer voor ogen had, heb doorgezet, samen met mijn vrouw Cynthia. Ik ben nog dezelfde nuchtere jongen als vroeger, het verschil is: ik leef niet meer op wilskracht. Ik beweer niet dat ik nooit meer bang ben, maar ik ben veel vrij van angst.

Foto: Logher Fotografie