Werk & Vrije tijd

Epilepsie heeft mij niet tegengehouden

2 minuten leestijd

Lonneke

Ik was acht jaar toen ik mijn eerste epileptische aanval kreeg. Nog geen week later moest ik onder het mes. De artsen dachten aan een tumor in mijn hoofd, maar dat bleek niet zo te zijn. Ik kreeg medicatie om de epilepsie zo veel mogelijk te onderdrukken.

Een paar jaar later onderging ik een tweede hersenoperatie. Tijdens de operatie raakte ik linkszijdig verlamd. Ik schrok, maar kon de impact van een verlamming op dat moment totaal nog niet overzien. Lang zat ik trouwens niet in een rolstoel: al na een maand of drie zette ik mijn eerste zelfstandige stappen.

Mijn ouders hadden thuis een oefenruimte voor me ingericht. Samen met mijn vader oefende ik iedere dag. Ik heb fijne herinneringen aan die periode.

Met een kaal koppie, moeilijk lopend en met maar één functionerende arm, ging ik naar de middelbare school. Gelukkig werd ik direct door iedereen geaccepteerd. Na mijn vwo ben ik internationale bedrijfskunde gaan studeren. Daarna besloot ik de lerarenopleiding economie te gaan doen. Helaas werkte mijn lichaam niet mee. Met pijn in het hart besloot ik te stoppen met studeren. Dat was het begin van een zwarte periode in mijn leven.

In 2010 stierf mijn vader. Ik was kapot van verdriet. De aanvallen waren in die periode zo heftig dat ik er niet meer uit kwam. In overleg met mijn arts ben ik overgestapt op andere medicatie en dat was het begin van een nieuwe fase in mijn leven. Ik stond veel bewuster in het leven en dacht na over mijn toekomst. Ik besloot vrijwilligerswerk te gaan doen! Ik koos ervoor om kinderen met geestelijke en fysieke beperkingen in Zuid-Afrika te gaan helpen. Met een intens voldaan gevoel ging ik weer naar Nederland. Ik wist: hier ga ik terugkomen!

Eenmaal thuis besloot ik met een aantal andere vrijwilligers stichting Qalisa op te richten. Het doel is om geld bij elkaar te krijgen om onafhankelijkheid te bevorderen. Ook startte ik mijn eigen bedrijf: E-teacher. Ik geef digitale én persoonlijke begeleiding aan scholieren van elf tot en met vijftien jaar.

In die periode besloot ik me in te schrijven voor het ‘Bikkel’-programma van de Bart de Graaff Foundation. Zij bieden mensen met een levensbepalende beperking de kans om hun eigen onderneming te starten en zich verder te ontwikkelen. Ik ben daadwerkelijk een van de Bikkels geworden! Mijn gezondheid blijft een heikel punt, maar ik heb vertrouwen in de toekomst.

Mijn mantra

Niet denken of willen, maar dóén!

Wat ik aan jou wil doorgeven:

  • Door open en eerlijk te zijn over je situatie hebben mensen vaak begrip voor je. Ik heb dat als heel positief ervaren.
  • Leef met de dag, je hebt nu eenmaal niet alles in de hand.

Wil jij ook jouw verhaal vertellen?

Heb jij ook iets meegemaakt en zou je daarover willen vertellen? Neem dan contact met ons op via onderstaand e-mailadres. Schrijf in je bericht kort wat je hebt meegemaakt en wat je mee wilt geven aan anderen. Wij nemen daarna zo snel mogelijk contact met je op.

contact@echtverhaal.online

Meer verhalen over dit thema?

#VeiligVerkeer

Iedereen kent ze wel: kruizen, stenen en andere herdenkingsplaatsen aan de kant van de weg. Deze bermmonumenten geven aan dat er op die plaats iemand is gestorven. Bermmonumenten zijn voor nabestaanden vaak een belangrijke plek om naar terug te gaan.

Op de plaats waar iemand is gestorven is het vaak gemakkelijker om over de dood van de geliefde te praten. Het is er dichterbij en iedereen weet dat ook anderen er om dezelfde reden zijn, namelijk om te rouwen en om de ander te herdenken.

Lees verder