Na een auto-ongeluk moest ik helemaal opnieuw beginnen

Ik stond in Antwerpen voor een rood stoplicht te wachten. Toen het stoplicht op groen sprong, werd de auto achter mij aangereden door een derde auto die veel te hard reed. Door de klap botste de auto achter mij op mijn achterkant. Met mij leek niets aan de hand te zijn, alleen mijn hand en schouder deden wat pijn. De chauffeur die de botsing had veroorzaakt, maakte meteen zijn excuses. Hij zei dat het zijn fout was en dat hij alle schade zou vergoeden. Ik neem hem niets kwalijk. De volgende dag ging ik naar de huisarts, op aanraden van een vriendin. Van mijn huisarts kreeg ik een brace voor mijn arm. Omdat de pijn steeds erger werd, stuurde hij me na twee maanden door naar het ziekenhuis. Daar bleek ik een scheurtje in het bot van mijn duim en een scheurtje in het bot van mijn schouder te hebben.

Die periode was sowieso al heel stressvol voor mij. Ik had gedoe met klanten, maar wilde per se zelfstandige blijven. Ik had vlak voor het ongeluk flinke investeringen gedaan en was bovendien begonnen aan een heel duur coachingsprogramma in Amerika. Daar ging ik gewoon mee door. In augustus - een paar maanden na het ongeluk dus - vertrok ik weer richting de luchthaven om naar Amerika te gaan. Maar onderweg ging het licht uit bij mij. Ik voelde dat mijn lichaam het opgaf, dat ik niet meer verder kon. Ik haalde het vliegveld niet eens. Alle rust die ik na dat ongeval had moeten nemen, eiste mijn lichaam nu in één keer op. Door de scheur in mijn schouderbot, kon ik mijn arm nog maar voor tien procent gebruiken. Maandenlang kreeg ik drie keer per week fysiotherapie en langzamerhand werd het wat beter.

Het heeft mij alles gekost, ik ben alles kwijtgeraakt. Mijn huurhuis kon ik behouden, maar dat was ook het enige. De barst in mijn duim is geheeld, maar mijn schouder zal helaas nooit helemaal herstellen. De verzekering vergoedde wel mijn kosten en ik kreeg ook wat morele schadevergoeding, maar de vergoeding vanwege gederfde inkomsten moet ik nog steeds krijgen. In oktober 2014 adopteerde ik mijn hond Ullie. Hij was een enorme steun voor me in die moeilijke periode. Ik zou niet meer zonder Ullie kunnen. Alle schulden heb ik inmiddels afbetaald en daar ben ik best trots op.